سالهاست امام عصر عجّلاللهفرجه، باوری تزیینی و سرطاقچهای شده است. حقیقت کیمیایی مهدویتباوری، در پس ذهنها و صندوقخانهی خاطرهها خاک غربت میخورد و با وجود این که مکان و زمانی که ما را یادآور آن ولی خدا باشد کم نیست، اما امام زمانی شدن را اولویتی نیست و مهدوی زیستن اعتباری ندارد.
از سهله گرفته تا جمکران، از جمعه گرفته تا لحظه به لحظه هر زمان، همگی نشان از بینشانی آن نشانه الهی ئر میان ما میدهد ولی صد حیف و صد افسوس ...
«نشانی: جمکران» حکایت تأسیس این بنا و دارالشفا بودن آن در امروز و دیروز است. حکایتی که شاید صندوقخانهها و طاقچههای بیاعتنایی ما را خراب کند و باور مهدویتمان را به بار بنشاند.
افزودن دیدگاه جدید